Aneks:Język szwedzki - wykaz czasowników nieregularnych
Jest to wykaz współcześnie używanych czasowników koniugacji mocnej (IV) oraz czasowników odmienianych nieregularnie. Te pierwsze zmieniają przy odmianie (w sposób regularny) głoski w rdzeniu, czego nie robią czasowniki koniugacji słabych (I - III). Te drugie natomiast przejawiają różnego rodzaju nieregularności: zmiany lub zanik głoski w rdzeniu przy odmianie słabej, mieszane formy z różnych koniugacji, różne formy używane alternatywnie, brak pewnych form (czasowniki ułomne) i inne. W wykazie podane są tylko czasowniki "proste" - tzn. takie, które nie są derywatami lub złożeniami czasowników podstawowych odmieniających się tak samo
Wykaz ten jest zaczerpnięty z pracy[1] poświęconej odmianie szwedzkich czasowników, zaś poszczególne formy fleksyjne są wzięte ze standardowych słowników języka szwedzkiego[2][3][4]. Formy przestarzałe, które można napotkać w starszych tekstach, można znaleźć w wielkim słowniku języka szwedzkiego[4].
Odmiana czasowników mocnych i nieregularnych jest trudna do zapamiętania dla obcokrajowców. Jest ich mało, ale tym ważniejszą rolę grają w języku, gdyż zawierają najstarsze czasowniki języka, które tkwią w samym jego sercu. Są wśród nich dwa absolutnie podstawowe czasowniki "być" i "mieć", są wśród nich czasowniki modalne. Dlatego wszystkie powinny mieć w miarę kompletnie opracowane hasła, a podstawowe formy fleksyjne (preteritum, supinum oraz perfektparticip) powinny mieć swoje odrębne hasła.
- ↑ Fredrik Smeds, "Variationer i svensk verbböjning. En korpusundersökning", Karlstads universitet, 2008
- ↑ Svenska Akademiens ordlista (SAOL), Svenska Akademien
- ↑ Svensk ordbok (SO), Svenska Akademien
- 1 2 Svenska Akademiens ordbok (SAOB), Svenska Akademien
Objaśnienia do tabeli
— oznacza, że dana forma nie istnieje
* oznacza, że dana forma nie występuje samodzielnie, tylko w złożeniach (zwłaszcza z partykułami czasownikowymi)
(…) forma w nawiasach jest unikana