biec

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

biec (język polski)[edytuj]

mężczyzna biegnie (1.1)
zwierzęta biegną (1.1)
wymowa:
IPA[bʲjɛʦ̑], AS[bʹi ̯ec], zjawiska fonetyczne: zmięk.i → j  ?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany

(1.1) szybko poruszać się na nogach w krokach, podczas których następuje jednoczesne oderwanie obu nóg od ziemi
(1.2) o czasie mijać, przemijać
(1.3) prowadzić w jakimś kierunku
odmiana:
koniugacja Vc
przykłady:
(1.1) Zawodnicy biegli wzdłuż brzegu jeziora.
(1.2) Czas biegnie nieubłaganie i kończy się kolejny rok.
(1.3) Trasa biegnie przez las.
składnia:
kolokacje:
(1.1) biec szybko / wolno • biec truchtem • biec co sił • biec równo / prosto • biec przed siebie • biec na czas
synonimy:
(1.1) biegnąć, gnać, mknąć, pędzić, pot. zasuwać, zaiwaniać
(1.3) przebiegać, wieść, prowadzić
antonimy:
(1.1) stać
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. bieg m, biegacz m, biegaczka ż, biegły m, bieżnia ż, biegus m, ubieganie n, bieganie n
czas. biegać ndk., wybiec dk., biegnąć ndk.
przym. biegły, biegowy
przysł. biegle
związki frazeologiczne:
biec z wywieszonym językiembiec na jednej nodzebiec świńskim truchtem
etymologia:
uwagi:
dotyczy czynności w danej chwili; biegać dotyczy czynności regularnej
tłumaczenia:
źródła: