rąbać

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

rąbać (język polski)[edytuj]

mężczyzna rąbie (1.2)
wymowa:
IPA[ˈrɔ̃mbaʨ̑], AS[rõmbać], zjawiska fonetyczne: nazal.asynch. ą  ?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. porąbać)

(1.1) ścinać przy pomocy siekiery, topora lub maczety
(1.2) dzielić na części przy pomocy siekiery, topora lub maczety
(1.3) pot. jeść
(1.4) daw. gw. więz. jeść[1]
odmiana:
(1.1-2) koniugacja IX
przykłady:
(1.1) Drwal rąbie drzewo w lesie.
(1.2) Tata rąbie drewno do kominka.
składnia:
kolokacje:
(1.1) rąbać drzewo
(1.2) rąbać drewno / mięso
synonimy:
(1.1) ścinać
(1.2) ciąć
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. rąbek m, rąb m, rębacz m, rąbalnia ż, rąbalnica ż, rąbanica ż, rąbanina ż, rąbanka ż, rąbeczek n, rąbniecie n, rąbanie n, zarąbanie n, przerębla ż, przerębel mrz
czas. odrąbać, porąbać, zarąbać dk., rąbkować ndk., rąbnąć ndk., przerąbać dk., wrąbać dk., wyrąbać dk., rozrąbać dk.
przym. rąbkowy
związki frazeologiczne:
gdzie drwa rąbią, tam wióry lecą
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Słowniczek gwary więziennej, „Język Polski” nr 10/1913, s. 298.