fara

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego
Podobna pisownia Podobna pisownia: faràfârâfãrãfårafără

fara (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˈfara], AS[fara]
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) przest. kośc. adm. główny kościół parafialny w mieście; zob. też fara w Wikipedii
(1.2) gw. (Górny Śląsk) parafia
(1.3) gw. (Górny Śląsk)[1] plebania, probostwo
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Poszliśmy najpierw do fary, a stamtąd ze śpiewem i chorągwiami do Franciszkanów, gdzie pielgrzymi ze wszystkich kaliskich parafii się zebrali na uroczyste pobłogosławienie pielgrzymki i pożegnanie[2].
(1.3) Byłżech dzisiej na farze zamówić mszo za fatra.Byłem dziś na plebanii zamówić mszę za ojca.
składnia:
kolokacje:
(1.2) srogo fara
(1.3) na farze
synonimy:
(1.1) kościół farny
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. daw. fararz, reg. śl. farorz mos
przym. farny
związki frazeologiczne:
etymologia:
niem. Pfarre[1]
uwagi:
zob. też fara w Encyklopedii staropolskiej
tłumaczenia:
(1.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: parafia
(1.3) zobacz listę tłumaczeń w haśle: plebania
źródła:
  1. 1,0 1,1 Barbara i Adam Podgórscy, Słownik gwar śląskich, Wydawnictwo KOS, Katowice 2008, ISBN 978-83-60528-54-9, s. 82.
  2. Henryk Grynberg, Życie ideologiczne, osobiste, codzienne i artystyczne, 1998, Narodowy Korpus Języka Polskiego.

fara (język czeski)[edytuj]

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) rel. parafia
(1.2) rel. plebania
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. farnice ż, farnost ż, farář m
przym. farní
czas. přifařit
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:

fara (język słowacki)[edytuj]

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) plebania[1]
(1.2) pot. parafia[1]
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. farnosť ż, farár m, farárka ż, farárstvo n
zdrobn. farička ż
przym. farský, farársky
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:
  1. 1,0 1,1 Zofia Jurczak-Trojan, Halina Mieczkowska, Elżbieta Orwińska, Maryla Papierz, Słownik słowacko-polski, t. I, A-Ô, TAiWPN Universitas, Kraków 2005, ISBN 83-242-0569-1, s. 177.

fara (język szwedzki)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj wspólny

(1.1) niebezpieczeństwo, zagrożenie

czasownik nieprzechodni

(2.1) jechać, jeździć, podróżować
odmiana:
(1.1) lp en fara, faran; lm faror, farorna
(2.1) att fara, far, for, farit, far! ; pres. part. farande, perf. part. faren (w czasownikach frazowych)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) farlighet, oråd, våda, risk, hot, nöd
(2.1) resa, åka, färdas
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. farande, färd, fart
czas. befara
przym. farlig
związki frazeologiczne:
złożenie rzeczownikowe farhåga, farkost, farsot, fartyg, farozon, livsfara
fraza rzeczownikowa ingen fara på taketfara och flängfara å färde
złożenie czasownikowe vederfaras, villfara
czasownik frazowy fara avfara bortfara framfara förbifara hemfara ifara igenfara igenomfara infara i vägfara omkringfara uppfara urfara utfara vilse
fraza czasownikowa blåsa faran överfara illafara och flackafara och flänga
złożenie przymiotnikowe farofylld
etymologia:
uwagi:
(1.1) zobacz też: czasowniki nieregularne w języku szwedzkim
źródła: