strzelać

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

strzelać (język polski)[edytuj]

żołnierz strzela (1.1) do celu
napastnik strzela (1.6) do bramki
marynarz strzela (1.7) w niebo
on strzela (1.8)
wymowa:
IPA[ˈsṭʃɛlaʨ̑], AS[sṭšelać], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.udziąs. ?/i
znaczenia:

czasownik niedokonany (dk. strzelić)

(1.1) oddawać strzał z broni
(1.2) przen. uderzać
(1.3) przen. dawać dźwięk podobny do wydawanego przez broń palną
(1.4) pot. przen. zrobić coś szybko, nagle lub wyraziście
(1.5) pot. dawać zgadywaną odpowiedź na pytanie
(1.6) sport. kierować piłkę do bramki
(1.7) środ. żegl. zdejmować pozycję ciała niebieskiego sekstantem
(1.8) fot. wykonywać zdjęcie
odmiana:
(1.1-8) koniugacja I
przykłady:
(1.1) Miał Apollo serdecznego przyjaciela w młodym Hiakintosie, którego uczył strzelać z łuku i grać na cytrze.[1]
składnia:
(1.1) strzelać z + D. • strzelać do + D.
kolokacje:
(1.1) strzelać z pistoletu / łuku / kuszy / procy
(1.7) strzelać w słońce / w księżyc / w gwiazdę / w niebo
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. ostrzał m, postrzał m, postrzelenie n, strzał m, strzała ż, strzałka ż, strzałowy m, strzelec m, strzeliwo n, strzelnica ż, strzelectwo n, strzelanie n, strzelanina ż, wystrzał m, zastrzał m, strzelba ż, Strzelec mos, strzelenie n
czas. strzelić, ostrzelać dk., postrzelić dk., rozstrzelać dk., ustrzelić dk., wystrzelić dk., zastrzelić dk.
przym. postrzelony, strzałowy, strzelecki, strzelniczy, wystrzałowy, strzelisty, strzelnicowy
związki frazeologiczne:
strzelać oczamiczłowiek strzela, Pan Bóg kule nositere-fere kuku, strzela baba z łuku
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Jan Parandowski, Mitologia, roz. Apollo