larum

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

larum (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˈlarũm], AS[larũm], zjawiska fonetyczne: nazal. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) przest. pobudka, sygnał wojenny, wzywający do broni
(1.2) wrzawa, wrzask, zamieszanie, zgiełk
(1.3) daw. trwoga, popłoch[1]
odmiana:
(1.1-3) nieodm.,
przykłady:
(1.1) Trąby grały larum, by kto żyw, chronił się do miasta, lecz oni nie słyszeli tych głosów lub nie chcieli na nie zważać.[2]
(1.2) U nas, gdzie opinię publiczną wytwarzają kanapy, ile razy pojawi się jakaś nowa myśl z zagranicy, natychmiast podnosi się taki wrzask, takie larum, że trzeba mieć chyba odwagę graniczącą z zuchwałością, by jakąś reformę lub w ogóle coś niebywałego chcieć wprowadzić.[3]
(1.3) Nie wiem gdzie jest dziś, nie chcę podnosić tu larum. • Wydzwonię go to ustawimy się gdzieś na piwo do baru[4]
składnia:
kolokacje:
(1.1) bić na larum
(1.2) podnieść / wszcząć larum
synonimy:
(1.1) alarm, do broni, daw. larmo[5], daw. larma[5], daw. trwoga[5], bicie na trwogę[5]
antonimy:
(1.2) cisza, spokój
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
z włoskiego all'arme (do broni)[6]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. II: H-M, Warszawa 1900–1927, s. 685.
  2. Henryk Sienkiewicz, Potop, 1886
  3. Henryk Sienkiewicz, Listy z podroży do Ameryki, 1876-78
  4. Wiciu Co będzie
  5. 5,0 5,1 5,2 5,3 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „larmo” w: Samuel Bogumił Linde, Słownik języka polskiego, t. I, część II, Drukarnia XX. Piiarów, Warszawa 1807-1814, s. 1226.
  6. Słownik języka polskiego, red. Witold Doroszewski, t. IV, Państwowe Wydawnictwo Wiedza Powszechna, Warszawa 1958–1969, s. 26.
  7. 7,0 7,1 7,2 Wielki słownik polsko-angielski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa, 2006, tom 1, s. 429