przypadek

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

przypadek (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[pʃɨˈpadɛk], AS[pšypadek], zjawiska fonetyczne: utr. dźw. ?/i
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) losowe, nieplanowane wydarzenie
(1.2) gram. forma wyrazu w deklinacji; zob. też przypadek w Wikipedii
(1.3) przebieg jakiegoś wydarzenia (zwykle choroby)
odmiana:
(1.1,3)
(1.2)
przykłady:
(1.1) To prawdziwy przypadek, że się dziś spotykamy.
(1.2) W języku polskim jest siedem przypadków: mianownik, dopełniacz, celownik, biernik, narzędnik, miejscownik i wołacz.
(1.3) Ten chory cierpi na dziwny przypadek grypy.
składnia:
kolokacje:
(1.1) szczęśliwy / pechowy przypadek
(1.3) ciężki / trudny / beznadziejny przypadek • w tym przypadku = wtedy, w tej sytuacji
synonimy:
(1.1) traf
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. przypadkowanie n, przypadkowość ż
przym. przypadkowy
przysł. przypadkowo, przypadkiem
czas. przypadkować
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) por. przypadać[2]
(1.2) kalka z łac. casus[3]
uwagi:
zob. też przypadek w Wikicytatach
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „przypadek” w: Wielki słownik ortograficzny, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „przypadek” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
  3. Krystyna Długosz-Kurczabowa, Stanisław Dubisz, Gramatyka historyczna języka polskiego, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2001, s. 370.