charakter

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego
Podobna pisownia Podobna pisownia: Charakter

charakter (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i, IPA[xaˈraktɛr], AS[χarakter]
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) psych. zespół cech psychicznych danej osoby
(1.2) zespół cech psychicznych kogoś, kto odznacza się silną wolą, nieustępliwością i zdecydowaniem[1]
(1.3) zespół cech wyróżniających dany przedmiot lub zjawisko od innych tego samego rodzaju
odmiana:
(1.1-2)
(1.3)
przykłady:
(1.1) Maria ma okropny charakter, trudno z nią mieszkać.
(1.2) Miał charakter i hart, świetną pamięć, talent, gruntowną znajomość świata roślinnego, wyniesioną z czasów, gdy mógł chodzić i patrzeć[2].
(1.3) Moja działalność ma charakter czysto społeczny.
(1.3) Odmowa wykonania polecenia przełożonego o odsunięciu lub niedopuszczeniu do pełnienia służby pociąga za sobą odpowiedzialność dyscyplinarną, wyjątkami tu przypadki podyktowane charakterem służby lub względami bezpieczeństwa[3].
składnia:
kolokacje:
(1.1) cechy / rysy charakteru
(1.2) człowiek z charakterem • człowiek bez charakteru • szkoła charakteru • łamanie charakteru • pokazać charakter
(1.3) charakter pisma
synonimy:
(1.1) natura, temperament, usposobienie
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
(1.1) osobowość
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. charakteryzacja ż, charakterystyka ż, charakteryzowanie n, charakteryzator m, charakteryzatorka ż
zdrobn. charakterek m
zgrub. charakterzysko n
czas. charakteryzować ndk., scharakteryzować dk.
przym. charakterny, charakterowy, charakterystyczny
przysł. charakterystycznie
związki frazeologiczne:
czarny charakter
etymologia:
łac. character < gr. χαρακτήρ (charaktḗr)[4]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „charakter” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
  2. Perspektywy, nr 14, Warszawa, 1980 w: Korpus języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3. z Internetu
  4. publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana płatna rejestracja Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.

charakter (język czeski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski nieżywotny

(1.1) charakter
odmiana:
(1.1)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. charakteristika ż
przym. charakterový, charakteristický
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:

charakter (język słowacki)[edytuj]

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski nieżywotny

(1.1) psych. charakter (czyjś)
(1.2) charakter (czegoś)
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. charakternosť ż, charakteristika ż, charakteristikum n, charakterizácia ż
czas. charakterizovať ndk./dk.
przym. charakterový, charakterný, charakteristický, charakterizačný
przysł. charakterovo, charakterne, charakterove, charakteristicky, charakterizačne
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:

charakter (język wilamowski)[edytuj]

zapisy w ortografiach alternatywnych:
karakter
wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński, męski

(1.1) psych. charakter (zespół cech psychicznych danej osoby)[1]
(1.2) charakter (zespół cech wyróżniających dany przedmiot lub zjawisko od innych tego samego rodzaju)[1]
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:
  1. 1,0 1,1 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Słownik języka wilamowskiego w: Józef Gara, Zbiór wierszy o wilamowskich obrzędach i obyczajach oraz Słownik języka wilamowskiego, Stowarzyszenie Na Rzecz Zachowania Dziedzictwa Kulturowego Miasta Wilamowice „Wilamowianie”, Bielsko-Biała 2004, ISBN 83-914917-8-1.