płanetnik

płanetnik (język polski)

wymowa:

IPA: [pwãˈnɛtʲɲik], AS: [pu̯ãnetʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(1.1) mit. słow. istota napełniająca chmury i rządząca pogodą, złośliwy duch karzący ludzi; zob. też płanetnik w Wikipedii

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) etn. osoba przepowiadająca pogodę, rzekomo posiadająca władzę nad chmurami, deszczem i burzą

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	płanetnik	płanetniki
dopełniacz	płanetnika	płanetników
celownik	płanetnikowi	płanetnikom
biernik	płanetnika	płanetniki
narzędnik	płanetnikiem	płanetnikami
miejscownik	płanetniku	płanetnikach
wołacz	płanetniku	płanetniki

(2.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	płanetnik	płanetnicy
dopełniacz	płanetnika	płanetników
celownik	płanetnikowi	płanetnikom
biernik	płanetnika	płanetników
narzędnik	płanetnikiem	płanetnikami
miejscownik	płanetniku	płanetnikach
wołacz	płanetniku	płanetnicy

przykłady:

(1.1) Wojtek spogląda, a tu naokoło niego same płanetniki, jeno ci dwaj, co z nim przyjechali, byli starsi, majstrowie sami, a reszta – czeladnicy. Jedni na komendę brali chmury na powrozy i ciągnęli, kaj im przykazano; drudzy znowu dmuchali tam w chmurach na deszczówkę i lód z niej robili, a inni ten lód siekali na kawałki, żeby mieć grad…

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) chmurnik, obłocznik

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. płaneta ż

związki frazeologiczne:

etymologia:

st.pol. płaneta + -nik

uwagi:

tłumaczenia:

• ukraiński: (1.1) планетник m

źródła: