werończyk
werończyk (język polski)[edytuj]
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) mieszkaniec Werony[1]
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik werończyk werończycy dopełniacz werończyka werończyków celownik werończykowi werończykom biernik werończyka werończyków narzędnik werończykiem werończykami miejscownik werończyku werończykach wołacz werończyku werończycy
- przykłady:
- (1.1) Przypomina mi się przeczytane gdzieś jeszcze przed podróżą porzekadło, że „wszyscy werończycy to szaleńcy”. Mówią tak o nich nie tylko mieszkańcy innych regionów Italii, ale i sami werończycy o sobie[2].
- (1.1) Gdyby Romeo usłyszał od Julii, że ta zjawi się w oknie w samo południe, radość młodego werończyka z wyznaczonej godziny nie mogłaby się równać z radością hrabiego[3].
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- hiszpański: (1.1) veronés m
- niemiecki: (1.1) Veronese m, Veroneser m
- nowogrecki: (1.1) Βερονέζος m
- rosyjski: (1.1) веронец m
- słoweński: (1.1) Verončan m
- ukraiński: (1.1) веронець m
- włoski: (1.1) veronese m
- źródła:
- ↑ Hasło „Werona” w: Jan Grzenia, Słownik nazw geograficznych z odmianą i wyrazami pochodnymi, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15609-1, s. 310.
- ↑ Maciej Roman Bombicki, Monte Cassino: 50 Lat Po Bitwie, s. 31, Polski Dom Wydawniczy "Ławica", 1994.
- ↑ Amor Towles, Dżentelmen w Moskwie, wyd. Znak Literanova, 2016.