obojętny

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

obojętny (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˌɔbɔˈjɛ̃ntnɨ], AS[oboi ̯ntny], zjawiska fonetyczne: nazal.asynch. ę akc. pob. ?/i
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) taki, który nie wykazuje zainteresowania czymś, nie jest wrażliwy na coś
(1.2) taki, który nie wzbudza zainteresowania, nie jest ciekawy
(1.3) taki, który nie ma cech charakterystycznych; nie jest charakterystyczny, wyjątkowy
(1.4) chem. taki, który nie ma właściwości zasadowych i kwasowych; taki, który nie tworzy związków chemicznych
(1.5) fiz. taki, który nie ma ładunku elektrycznego
(1.6) st.pol. taki, który można objąć z dwóch stron[1]
(1.7) st.pol. przen. dwuznaczny[1]
odmiana:
(1.1-5)
przykłady:
(1.2) Jej fochy mi zupełnie obojętne.
(1.2) Nieszczęścia innych nam obojętne, chyba że sprawiają nam przyjemność[2].
(1.3) Dzisiejsza kolacja była obojętna w smaku.
składnia:
kolokacje:
(1.1) obojętne spojrzenie • obojętny stosunek do czegoś
synonimy:
(1.1) indyferentny
(1.2) błahy, nieistotny
(1.3) zwyczajny, przeciętny, neutralny
antonimy:
(1.2) nudny
(1.3) szczególny, wyjątkowy
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. zobojętnienie n, obojętność ż
czas. obojętnieć ndk., zobojętnieć dk., zobojętniać ndk.
przysł. obojętnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) zach. prasł. *obojętьnъ < prasł. *oba + *(j)ętъ + *-ьnъ[3]
uwagi:
tłumaczenia:
(1.7) zobacz listę tłumaczeń w haśle: dwuznaczny
źródła:
  1. 1,0 1,1 Halina Kurkowska, Z historii wyrazów, „Poradnik Językowy” nr 1/1950, s. 22.
  2. Jules Renard.
  3. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „obojętny” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.