zgubić

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

zgubić (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˈzɡubʲiʨ̑], AS[zgubʹić], zjawiska fonetyczne: zmięk.
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni

(1.1) przez nieuwagę zostawić coś w nieznanym sobie miejscu
(1.2) uciec przed pogonią lub ludźmi śledzącymi daną osobę
(1.3) stracić kontakt z osobą lub grupą z którą gdzieś się szło
(1.4) przest. doprowadzić do zguby

czasownik zwrotny

(2.1) zabłądzić
(2.2) o przedmiocie: zostać przez kogoś zgubionym
(2.3) stracić orientację w temacie
(2.4) przest. doprowadzić siebie do zguby
odmiana:
(1) koniugacja VIa
(2) koniugacja VIa
przykłady:
(1.1) Nadszedł moment rozpoznania w sobie i w innych istotach tej cząstki, którą w chaosie i natłoku zdarzeń zgubiłeś[1].
(1.4) Król bez nauki zgubi swój lud, / a mądrość władców zbuduje miasto[2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(2.2) zawieruszyć się
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. gubić ndk.
rzecz. zgubca mos, zguba ż, zgubienie n
przym. zgubny, zgubiony
związki frazeologiczne:
gubić się w domysłachświęta Katarzyna klucz zgubiła, święty Jędrzej znalazł, zamknął skrzypki zarazgęsi Rzym ocaliły, a złodzieja zgubiły
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Katarzyna Ostrowska, Jak osiągnąć sukces w świecie ducha i materii, 2001, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. Mądrość Syracha 10,3, Biblia Tysiąclecia Online, Poznań 2003 (tłum. Karol Winiarski).