pogoń

pogoń (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈpɔɡɔ̃ɲ], AS: [pogõń], zjawiska fonetyczne: nazal.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) podążanie za czymś/kimś w celu schwytania tego obiektu; pościg

(1.2) grupa ludzi prowadzący pogoń (1.1)

(1.3) przen. wytężone dążenie do osiągnięcia czegoś

czasownik, forma fleksyjna

(2.1) 2. os. lp rozk. od: pogonić

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	pogoń	pogonie
dopełniacz	pogoni	pogoni
celownik	pogoni	pogoniom
biernik	pogoń	pogonie
narzędnik	pogonią	pogoniami
miejscownik	pogoni	pogoniach
wołacz	pogoni	pogonie

przykłady:

(1.3) Sylwester za pasem, już teraz jak grzyby po deszczu wyrastają sklepy i stragany z petardami, w pogoni za zyskiem handlowcy zapominają o obowiązującym zakazie sprzedaży artykułów pirotechnicznych nieletnim (…)

składnia:

kolokacje:

synonimy:

gonitwa

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. goniec m, pogonia ż

czas. pogonić

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

źródła: