konwój

konwój (język polski)

konwój (1.1) okrętów

konwój (1.1) wojskowy

wymowa:

IPA: [ˈkɔ̃nvuj], AS: [kõnvui ̯], zjawiska fonetyczne: nazal. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) wojsk. poruszająca się wspólnie grupa pojazdów lub okrętów, sformowana ze względów logistycznych lub z uwagi na bezpieczeństwo; zob. też konwój w Wikipedii

(1.2) grupa uzbrojonych osób ochraniająca przewożony ładunek lub ludzi

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	konwój	konwoje
dopełniacz	konwoju	konwojów
celownik	konwojowi	konwojom
biernik	konwój	konwoje
narzędnik	konwojem	konwojami
miejscownik	konwoju	konwojach
wołacz	konwoju	konwoje

przykłady:

(1.2) Wtedy to pierwszy raz uciekłem z konwoju, robiąc gliniarzy w jajo, wtedy stali się dla mnie ludzkim nawozem, który mógłbym bez końca kłuć widłami.

składnia:

(1.1) konwój + D.

kolokacje:

(1.1) konwój morski / humanitarny / wojskowy / honorowy • konwój statków / okrętów / pojazdów • jechać / jeździć / poruszać się w konwoju • jechać / jeździć / poruszać się konwojem • formować / rozformować konwój • dołączyć do konwoju • odłączyć się od konwoju

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. konwojowanie n, konwojent m, konwojentka ż, konwojowiec m, konwojer m

czas. konwojować ndk.

przym. konwojowy, konwojencki

związki frazeologiczne:

etymologia:

franc. convoi

uwagi:

por. eskorta • karawana • kawalkada

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) convoy
• baskijski: (1.1) konboi
• białoruski: (1.1) канвой m; (1.2) канвой m
• bułgarski: (1.1) конвой m; (1.2) конвой m
• chiński standardowy: (1.1) 队 (duì)
• esperanto: (1.1) konvojo
• hiszpański: (1.1) convoy m; (1.2) escolta ż
• kataloński: (1.1) comboi m
• niemiecki: (1.1) Konvoi m
• nowogrecki: (1.1) mar. νηοπομπή ż, κομβόι n, εφοδιοπομπή ż; (1.2) συνοδεία ż
• rosyjski: (1.1) конвой m; (1.2) конвой m
• włoski: (1.1) convoglio m

źródła: