obiad

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

obiad (język polski)[edytuj]

mężczyzna jedzący obiad (1.1)
wymowa:
?/i, IPA[ˈɔbʲjat], AS[obʹi ̯at], zjawiska fonetyczne: zmięk.wygł.i → j 
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) gorący posiłek spożywany zwykle w środku dnia; zob. też obiad w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) On nie został zaproszony na obiad w ambasadzie.
(1.1) Odkąd pracuję w nowej pracy, nie mam czasu jeść obiadów.
(1.1) Mamo, co jest na obiad?
(1.1) Właśnie położyłem dwa rodzaje sera na mój obiad.
składnia:
kolokacje:
(1.1) po obiedzieprzed obiademwydać obiadpostawić komuś obiadobiad proszonyobiady czwartkowe
synonimy:
(1.1) sł. kres. półudenyk, reg. śl. obiod
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. obiadowanie n, obiadówka ż
zdrobn. obiadek
czas. obiadować
przym. obiadowy, poobiedni
związki frazeologiczne:
musztarda po obiedzieu skąpego zawsze po obiedzie
etymologia:
od prasł. *obědъ, od czasownika prasł. *oběstiobjeść[1]
por. białor. абед, bułg. обед, czes. oběd, ros. обед, słc. obed i ukr. обі́д
uwagi:
zobacz też: posiłekśniadaniedrugie śniadanieobiadpodwieczorekobiadokolacjakolacja
zob. też obiad w Wikicytatach
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Porada „obiad i objadać” w: Poradnia językowa PWN.