mężczyzna

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

mężczyzna (język polski)[edytuj]

trzej mężczyźni (1.1)
wymowa:
?/i, IPA[mɛ̃w̃ʃˈʧ̑ɨzna], AS[mẽũ̯ščyzna], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.nazal.asynch. ę 
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) dorosły człowiek płci męskiej; zob. też mężczyzna w Wikipedii
(1.2) pot. kochanek

rzeczownik zbiorowy, rodzaj żeński

(2.1) daw. mężczyźni (1.1)[1][2]
odmiana:
(1.1-2)
(2.1) blm,
przykłady:
(1.1) Jako operatorów żurawi budowlanych tradycyjnie zatrudnia się wyłącznie mężczyznchoć wyjątki się zdarzają.
(1.2) Pani Celino, miała pani wielu mężczyzn w swoim życiu?
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) pan, facet; pot. facio, faciu, koleś; symbol. ; skr. M; gw. (Górny Śląsk) chop
antonimy:
(1.1) kobieta, chłopiec
(2.1) daw. żeniczyzna, żeńczyzna, żeńszczyzna
hiperonimy:
hiponimy:
(1.1) agregat, cham, chłopisko, delikwent, dżentelmen, gostek, jegomość, kobieciarz, koleś, kolo, mięśniak, paker, singiel, wąsal, ziomuś
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. mąż mos, męskość ż, męstwo n
czas. mężnieć ndk., zmężnieć dk.
przym. męski, zamężny
przysł. męsko, mężnie, po męsku
związki frazeologiczne:
etymologia:
prasł. *mǫžьščina
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „mężczyzna, męszczyzna” w: Samuel Bogumił Linde, Słownik języka polskiego, t. 2.1, Drukarnia XX. Piiarów, Warszawa 1807-1814, s. 59.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „mężczyzna” w: Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. II: H-M, Warszawa 1900–1927, s. 937.