ustatkować

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego
(Przekierowano z ustatkować się)

ustatkować (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni dokonany (ndk. rzad. ustatkowywać)

(1.1) przyczynić się do tego, że ktoś zaczyna prowadzić spokojne, obyczajne życie
(1.2) sprawiać, że pewna sytuacja staje się spokojniejsza i bardziej uporządkowana

czasownik zwrotny dokonany ustatkować się (ndk. ustatkowywać się)

(2.1) zacząć prowadzić spokojne, obyczajne życie
(2.2) o sytuacji: stawać się spokojniejszym i bardziej uporządkowanym
odmiana:
(1.1-2) koniugacja IV
(2.1-2) koniugacja IV
przykłady:
(1.1) Ustatkować miało go małżeństwo z Sarą Ferguson, córką brytyjskiego majora Ronalda Fergusona[1].
(1.2) Ale uznał wkrótce, że życie wojaka jest zbyt spokojne i ustatkowane, toteż wystąpił z armii i zaczął podróżować, zwiedzając wybrzeże Morza Śródziemnego[2].
(2.1) Może nie będzie brykał, ustatkuje się i posłucha mądrzejszych w sprawach, na których się nie zna[3]
(2.2) Później świat miał się trochę ustatkować, bo nie było już wojnyprzynajmniej w Europiea zatem totalizmy uprawiały swój proceder bardziej dyskretnie […][4]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. ustatkowanie n
czas. ustatkowywać ndk.
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. u- + statkować
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Anna Malcer, Żołnierz i kochanek, „Dziennik Bałtycki”, 2000-09-22, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. Andrzej Kajetan Wróblewski, Niespokojny duch, „Wiedza i Życie nr 10/1998”, 1998, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  3. Kaprys demokracji, „Dziennik Polski”, 2006-04-14, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  4. Andrzej Szczypiorski, Początek, 1986, Narodowy Korpus Języka Polskiego.