szczęście

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

szczęście (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˈʃʧ̑ɛ̃w̃ɕʨ̑ɛ], AS[ščũ̯śće], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.asynch. ę  ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) uczucie radości i zadowolenia
(1.2) powodzenie w jakichś działaniach, pomyślny zbieg okoliczności
odmiana:
(1.1-2) blm,
przykłady:
(1.2) Zawsze w teleturniejach miałem szczęście do łatwych pytań.
składnia:
kolokacje:
(1.2) mieć szczęście • szczęście dopisuje komuś
synonimy:
(1.1) radość, uciecha, zadowolenie
(1.2) pomyślność, powodzenie
antonimy:
(1.1) nieszczęście, smutek, przygnębienie, ból
(1.2) pech
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. szczęśliwość ż, szczęściara ż, szczęściarz m, szczęśliwiec m, szczęsność ż, uszczęśliwianie n, uszczęśliwienie n, szczęszczenie n, poszczęszczenie n, nieszczęście n, unieszczęśliwianie n, unieszczęśliwienie n
czas. uszczęśliwiać ndk., uszczęśliwić dk., unieszczęśliwiać ndk., unieszczęśliwić dk., szczęścić ndk., poszczęścić dk.
przym. szczęśliwy, nieszczęśliwy, szczęsny, nieszczęsny
przysł. szczęśliwie, nieszczęśliwie
związki frazeologiczne:
dziecko szczęściadrzewko szczęściałut szczęściaodważnym szczęście sprzyja / śmiałym szczęście sprzyjaszczęście w nieszczęściuz kim szczęście na ukos, i kury nań gdaczą
etymologia:
prasł. sъčęstьje
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: