nieszczęście

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

nieszczęście (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ɲɛˈʃʧ̑ɛ̃w̃ɕʨ̑ɛ], AS[ńeščũ̯śće], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.asynch. ę  ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) przykre, nieszczęśliwe, pechowe zdarzenie
(1.2) pechowy, niepomyślny dla kogoś zbieg zdarzeń
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.2) W Chinach przez całe stulecia urodzenie dziewczynki było uważane za nieszczęście, czasem zabijano je zaraz po urodzeniu (…)[1]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) tragedia, cios, krzywda, klęska, niedola, katastrofa
(1.2) pech, niełaska, bieda, niepowodzenie, wypadek
antonimy:
(1.2) szczęście, pot. fart
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. szczęście n, nieszczęśliwiec m, nieszczęśnik mos, nieszczęśnica ż, nieszczęsność ż, nieszczęśliwość ż, unieszczęśliwienie n, unieszczęśliwianie n
czas. unieszczęśliwiać ndk., unieszczęśliwić dk.
przym. nieszczęśliwy, nieszczęsny
przysł. nieszczęśliwie, nieszczęśnie
związki frazeologiczne:
wyglądać jak nieszczęściebrzydki jak nieszczęścienieszczęścia chodzą paraminieszczęścia chodzą po ludziachszczęście w nieszczęściuna nieszczęścietrzeba nieszczęścia, żenieszczęście chciało, żenie ma nieszczęścia
etymologia:
pol. nie + szczęście
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Maria Bogucka, Gorsza płeć: kobieta w dziejach Europy od antyku po wiek XXI, 2005.