szczęścić

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

szczęścić (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. brak)

(1.1) o Bogu, losie itp.: darzyć kogoś szczęściem, pomyślnością[1]

czasownik zwrotny niedokonany szczęścić się (dk. brak)

(2.1) powodzić się[2]
odmiana:
(1.1) zwykle w 3. os., koniugacja VIa
(2.1) zwykle lub koniugacja VIa
przykłady:
składnia:
kolokacje:
(1.1) szczęść Boże!
synonimy:
(1.1) uszczęśliwiać
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. szczęście n, szczęśliwość ż, szczęściara ż, szczęściarz m, szczęśliwiec m, szczęsność ż, uszczęśliwianie n, uszczęśliwienie n, szczęszczenie n, poszczęszczenie n
czas. uszczęśliwiać ndk., poszczęścić dk.
przym. szczęśliwy
przysł. szczęśliwie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „szczęścić” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „szczęścić się” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.