Przejdź do zawartości

dopełniacz

Przejrzana
Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

dopełniacz (język polski)

[edytuj]
wymowa:
IPA[dɔˈpɛwʲɲaʧ̑], AS[dopeu̯ʹńač], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) gram. drugi przypadek deklinacji, odpowiada na pytania: kogo? czego?; zob. też dopełniacz (przypadek) w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Jak brzmi ten wyraz w dopełniaczu?
składnia:
(1.1) dopełniacz + D.
kolokacje:
synonimy:
(1.1) genitiwus
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dopełnianie n, dopełnienie n, dopełnianka ż, dopełniciel m
czas. dopełniać ndk., dopełnić dk.
przym. dopełniaczowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
(1.1) Dopełniacz określa również stosunek własności (odpowiada na pytanie czyj?)
zobacz też: Aneks:Język polski - deklinacja
tłumaczenia:
źródła:
  1. Zygmunt Saloni, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Włodzimierz Gruszczyński, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Warszawa 2012, ISBN 978-83-927277-2-9.