dopełniacz
Wygląd
dopełniacz (język polski)
[edytuj]- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) gram. drugi przypadek deklinacji, odpowiada na pytania: kogo? czego?; zob. też dopełniacz (przypadek) w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik dopełniacz dopełniacze dopełniacz dopełniacza dopełniaczy / dopełniaczów[1] celownik dopełniaczowi dopełniaczom biernik dopełniacz dopełniacze narzędnik dopełniaczem dopełniaczami miejscownik dopełniaczu dopełniaczach wołacz dopełniaczu dopełniacze
- składnia:
- (1.1) dopełniacz + D.
- synonimy:
- (1.1) genitiwus
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. dopełnianie n, dopełnienie n, dopełnianka ż, dopełniciel m
- czas. dopełniać ndk., dopełnić dk.
- przym. dopełniaczowy
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- (1.1) Dopełniacz określa również stosunek własności (odpowiada na pytanie czyj?)
- zobacz też: Aneks:Język polski - deklinacja
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) genitive, possessive
- arabski: (1.1) إضافة ż
- baskijski: (1.1) genitibo
- białoruski: (1.1) родны склон m, генітыў m
- czeski: (1.1) genitiv m, druhý pád m
- dolnołużycki: (1.1) genitiw m
- duński: (1.1) genitiv w, ejefald n
- esperanto: (1.1) genitivo
- estoński: (1.1) genitiiv, omastav
- francuski: (1.1) génitif m
- hiszpański: (1.1) genitivo m
- islandzki: (1.1) eignarfall n
- japoński: (1.1) 生格
- kaszubski: (1.1) rodzôcz m, genytiw m
- łaciński: (1.1) genitivus
- niemiecki: (1.1) Genitiv m
- nowogrecki: (1.1) γενική ż
- polski język migowy: (w zapisie SignWriting)
- portugalski: (1.1) genitivo m
- rosyjski: (1.1) родительный падеж m
- słowacki: (1.1) genitív m
- szwedzki: (1.1) genitiv w
- ukraiński: (1.1) родовий відмінок m
- węgierski: (1.1) birtokos eset
- włoski: (1.1) genitivo m
- źródła:
- ↑ Zygmunt Saloni, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Włodzimierz Gruszczyński, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Warszawa 2012, ISBN 978-83-927277-2-9.