mianownik

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

mianownik (język polski)[edytuj]

mianownik (1.2) równy 13
wymowa:
IPA[mʲjãˈnɔvʲɲik], AS[mʹi ̯ãnovʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.i → j , ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) jęz. gram. pierwszy przypadek deklinacji, który odpowiada na pytania: kto? co?; zob. też mianownik (przypadek) w Wikipedii
(1.2) mat. w wyrażeniu ułamkowym: część tego wyrażenia umieszczona pod kreską ułamkową; zob. też mianownik (matematyka) w Wikipedii
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Mianownik jest formą wyrazu podawaną w słownikach.
(1.2) W matematyce mianownik musi być różny od zera.
składnia:
(1.1) mianownik + D.
kolokacje:
(1.2) wspólny mianowniksprowadzać do wspólnego mianownika
synonimy:
(1.1) nominatiwus, nominativus, nominatyw
(1.2) dzielnik
antonimy:
(1.2) licznik
hiperonimy:
(1.1) przypadek
hiponimy:
holonimy:
(1.2) ułamek
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. miano n, imię n, mianowaniec mos
czas. mianować
przym. mianownikowy
związki frazeologiczne:
sprowadzić do wspólnego mianownikaszukać wspólnego mianownika
etymologia:
uwagi:
(1.1) zobacz też: Aneks:Język polski - deklinacja
tłumaczenia:
źródła: