ordynariusz

ordynariusz (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) praw. w Kościele katolickim wyższy przełożony mający władzę kościelną nad jakimś obszarem lub grupą wiernych; zob. też ordynariusz w Wikipedii

(1.2) pot. biskup diecezjalny

(1.3) daw. robotnik rolny w folwarku otrzymujący ordynarię

odmiana:

(1.1-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	ordynariusz	ordynariusze
dopełniacz	ordynariusza	ordynariuszy
celownik	ordynariuszowi	ordynariuszom
biernik	ordynariusza	ordynariuszy
narzędnik	ordynariuszem	ordynariuszami
miejscownik	ordynariuszu	ordynariuszach
wołacz	ordynariuszu	ordynariusze

przykłady:

(1.1) Zgodnie z prawem kanonicznym ojciec prowincjał jest ordynariuszem dla podległych mu zakonników.

(1.2) Naszego ordynariusza nie obchodzą problemy społeczne jego własnych diecezjan.

składnia:

(1.1) ordynariusz +D.

kolokacje:

(1.1) ordynariusz diecezji / diecezjalny / polowy / gliwicki / opolski / miejsca • miejscowy ordynariusz

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) przełożony

(1.2) biskup

(1.3) chłop

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. ordynariat m, ordynaria ż, ordynacja ż

forma żeńska ordynariuszka ż

przym. ordynariuszowski

czas. ordynować

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. ordinarius

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) ordinary
• czeski: (1.1) ordinář m
• włoski: (1.1) ordinario m

źródła: