wierny

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego
Podobna pisownia Podobna pisownia: wiérny

wierny (język polski)[edytuj]

wierny (1.2) model okrętu
wierni (2.1) na mszy
wymowa:
IPA[ˈvʲjɛrnɨ], AS[vʹi ̯erny], zjawiska fonetyczne: zmięk.i → j  ?/i
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) wykazujący się wiernością, lojalnością
(1.2) o kopii, tłumaczeniu itp.: dokładny, ścisły
(1.3) daw. prawdziwy, sprawiedliwy, słuszny[1]

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) ten, który wierzy, jest wyznawcą danej religii
odmiana:
(1.1-3)
(2.1)
przykłady:
(1.1) Każdy pies jest wierny swojemu panu.
(1.2) Najnowszy film reżysera oparty na książce był jej jednak niezbyt wierny.
(2.1) Kapłan zwrócił się do wiernych.
składnia:
(1.1) wierny + C.
kolokacje:
(1.1) wierny żonie / ideałom / złożonej przysiędze / …
(1.2) wierny oryginałowi • wierny przekład • wierna kopia • wierne tłumaczenie
synonimy:
(1.1) lojalny
(1.2) ścisły, dokładny, zgodny
antonimy:
(1.1) zdradliwy
(2.1) niewierny
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
(1.1) rzecz. wierność ż
przysł. wiernie
(2.1) rzecz. wiara ż
forma żeńska wierna ż
czas. wierzyć ndk., uwierzyć dk.
związki frazeologiczne:
wierny jak piesbyć wiernym odbiciem
etymologia:
pol. wiara + -ny < prasł. *věrьnъjь < prasł. *věra + *-ьnъjь[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Jan Rozwadowski, Z dziejów polskich wyrazów i zwrotów, „Język Polski” nr 5/1913, s. 139.
  2. Krystyna Długosz-Kurczabowa, Stanisław Dubisz, Gramatyka historyczna języka polskiego, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2001, s. 342.