kanon

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego
Podobna pisownia Podobna pisownia: kaanonKanonkanónkaňonkánon

kanon (język polski)[edytuj]

kanon (1.3) Biblii
kanon (1.4)
Kanon (1.6) rzymski
kanon (1.8)
wymowa:
IPA[ˈkãnɔ̃n], AS[kãnõn], zjawiska fonetyczne: nazal.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) kult. ogólnie przyjęta zasada czy wzorzec (postępowania, estetyki, itp.)[1]; zob. też kanon w Wikipedii
(1.2) kult. bibliot. lista norm, zasad, tekstów o podstawowym znaczeniu[1]
(1.3) bibl. zamknięty zbiór ksiąg uznany w Kościele za natchnione[1]; zob. też Kanon Biblii w Wikipedii
(1.4) muz. forma muzyczna z powtarzającym się tematem[1]; zob. też Kanon (muzyka) w Wikipedii
(1.5) praw. pojedynczy przepis w kodeksie[1]
(1.6) kośc. modlitwa eucharystyczna, część mszy świętej[1]; zob. też Kanon rzymski w Wikipedii
(1.7) daw. druk. stopień pisma[1]; zob. też Stopień pisma w Wikipedii
(1.8) daw. wojsk. nazwa armaty
odmiana:
(1.1-8)
przykłady:
(1.1) Najstarszy i najdłużej obowiązujący był kanon sztuki starożytnego Egiptu.[2]
(1.2) Tej powieści nie ma już w kanonie lektur szkolnych.
(1.3) W czasach Chrystusa nadal nie było całkowitej pewności co do kanonu i kanoniczności pewnych ksiąg.[3]
(1.4) Bardzo lubię słuchać kanonów z Taizé.
(1.5) Zgodnie z kanonem 893, wypada, aby świadkiem był ktoś z chrzestnych bierzmowanego.
(1.6) Przez ponad tysiąc lat kanon był celebrowany szeptem.
(1.7) Kanon ma długość 36 punktów typograficznych.
(1.8) Wypalili do nich z kanonu, ale nic nie wskórali, mury ani drgnęły.
składnia:
(1.1-3) kanon + D.
kolokacje:
(1.1) kanon sztuki / estetyki / moralności / kultury / medycyny
(1.2) kanon lektur szkolnych / Kanon Krajoznawczy PolskiKanon TuryńskiKanon na koniec wieku
(1.3) kanon Biblii / Pisma Świętego / biblijny / hebrajski / żydowski / palestyński / aleksandryjski / samarytański / chrześcijański / katolicki / protestanckiKanon Muratoriego
(1.6) Kanon rzymski
synonimy:
(1.1) normatywa
(1.2) zestaw, zestawienie, lista
(1.3) zbiór
(1.5) przepis, paragraf
(1.6) modlitwa eucharystyczna
(1.7) stopień pisma
(1.8) armata, działo
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
(1.6) msza, eucharystia
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. kanonista m, kanonik m, kanoniczność ż, kanonizowanie n, kanonizacja ż
czas. kanonizować dk.
przym. kanoniczny, kanonizacyjne
przysł. kanonicznie
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1-6) łac. canon < gr. κανώνreguła, wzorzec
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:

kanon (język baskijski)[edytuj]

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik

(1.1) kult. kanon[1]
(1.2) kult. bibliot. kanon[1]
(1.3) bibl. kanon[1]
(1.4) muz. kanon[1]
(1.5) kośc. kanon[1]
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:

kanon (esperanto (morfem))[edytuj]

wymowa:
znaczenia:

morfem

(1.1) kanon
(1.2) armata
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pochodne:
rzecz. kanono, kanonisto, bombokanono, neĝokanono, strekkanono
czas. kanoni, enkanonigi
przym. kanona, duakanona
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
Morfem oficjalnie zatwierdzony w roku 1909 (Unua Oficiala Aldono al Universala Vortaro).
źródła:

kanon (język szwedzki)[edytuj]

kanon (1.1)
wymowa:
[kan'o:n] ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj wspólny

(1.1) wojsk. armata, działo[1]
(1.2) kanon[1]
odmiana:
(1.1) en kanon, kanonen, kanoner, kanonerna
przykłady:
składnia:
kolokacje:
(1.1) kanonkula
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
(1.1) zobacz też: pojęcia związane z bronią w języku szwedzkim
źródła:
  1. 1,0 1,1 Jacek Kubitsky, Słownik szwedzko-polski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Natur och Kultur, Warszawa 1998, ISBN 83-01-12412-1, s. 234.