lubić

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

lubić (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i, IPA[ˈlubʲiʨ̑], AS[lubʹić], zjawiska fonetyczne: zmięk.
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. polubić)

(1.1) darzyć kogoś lub coś pozytywnym uczuciem
odmiana:
(1.1) koniugacja VIa
przykłady:
(1.1) Jaś lubi Małgosię.
(1.1) Ona w młodości bardzo lubiła tańczyć.
składnia:
(1.1) lubić + B. • nie lubić + D. • lubić + bezokolicznik
kolokacje:
(1.1) lubić kolegę / czekoladę / pływać / spacerować / …
synonimy:
(1.1) adorować, kochać, miłować, wielbić
antonimy:
(1.1) nienawidzić
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. luba ż, lubienie n, polubienie n, luby m, ulubieniec m, oblubienica ż
czas. lubować się, polubić, znielubić
przym. luby, ulubiony
ims. lubiany
tem. słow. -lubny
związki frazeologiczne:
lubić jak psy dziada w ciasnej ulicy
etymologia:
prasł. < praindoeur.
por. ros. любовь, ang. love, niem. Liebe
uwagi:
Spotykana forma lubieć jest niepoprawna[2].
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „lubić” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
  2. Andrzej Markowski, Jak dobrze mówić i pisać po polsku, Warszawa 2000.