kurnik

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego
Podobna pisownia Podobna pisownia: kurník

kurnik (język polski)[edytuj]

kurnik (1.1)
kurnik (1.2)
wymowa:
IPA[ˈkurʲɲik], AS[kurʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.
?/i
homofon: Kórnik
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) roln. pomieszczenie gospodarcze dla kur; zob. też kurnik w Wikipedii
(1.2) daw. kulin. pieróg weselny z nadzieniem z dodatkiem mięsa kurzego; zob. też kurnik (pieróg) w Wikipedii

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) daw. gw. (Warszawa) handlarz drobiem[1]
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Dawniej kury mogły sobie wchodzić i wychodzić z kurnika, kiedy chciały; teraz trzyma się je w klatkach.
(1.1) Od rana słychać było, jak koguty pieją w kurniku.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) pomieszczenie
(1.2) pieróg
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. kurczaczek mzw, kurzeniec mrz, kurka ż, kurzęczak m, kura ż, kurczak m, kurczę n
przym. kurnikowy, kurzy
wykrz. kurczę, kurka
związki frazeologiczne:
jak w kurniku
etymologia:
uwagi:
(1.1) por. bażantarnia • chlew • gęsiarnia • królikarnia • kurnik • obora • owczarnia • psiarnia • stajnia
tłumaczenia:
źródła:
  1. Bronisław Wieczorkiewicz, Gwara warszawska dawniej i dziś, wyd. drugie rozszerzone, PIW, Warszawa 1968, s. 22.