powód

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

powód (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˈpɔvut], AS[povut], zjawiska fonetyczne: wygł. ?/i
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) coś, co uzasadnia podjęcie jakiegoś działania lub zmianę stanu emocjonalnego
(1.2) jeźdz. rzemień lub sznur przymocowany do tręzli, służący do prowadzenia konia

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) praw. ten, kto wnosi sprawę cywilną, kto oczekuje skutków prawnych; zob. też powód w Wikipedii
odmiana:
(1.1-2)
(2.1)
przykłady:
(1.1) Lekarz zapewniał, że nie ma powodu do niepokoju.
(1.1) Zagrożenie powodzią jest powodem budowania wałów wzdłuż rzeki.
(1.1) Powodem zawalenia się budynku były wady konstrukcyjne.
(2.1) Ponieważ powód przedstawił zaświadczenie lekarskie, rozprawa została przełożona.
składnia:
(1.1) powód + D.w przypadku przyczyny wywołującej określone stany emocjonalne: powód do + D.
kolokacje:
(1.1) mieć powód do czegośpodawać powód zrobienia czegośnie ma powodu do obawrobić coś z powodu strachu / radości / …
(2.1) powód cywilny
synonimy:
(1.1) przyczyna, pobudka
(1.2) wodza
(2.1) pozywający
antonimy:
(2.1) pozwany
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. powództwo n, powodowanie n, spowodowanie n
forma żeńska powódka ż
czas. powodować ndk., spowodować dk.
przym. powodowy
związki frazeologiczne:
bez powoduz powodu
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: