błogosławić

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

błogosławić (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. pobłogosławić)

(1.1) rel. udzielać błogosławieństwa
(1.2) książk. dziękować, wyrażać wdzięczność
(1.3) książk. dawać błogosławieństwo czemuś, akceptować coś
(1.4) przen. życzyć komuś szczęścia, pomyślności
(1.5) rel. sprzyjać komuś
odmiana:
(1.1-5) [1] koniugacja VIa
przykłady:
(1.1) Na koniec mszy ksiądz błogosławi wiernych.
(1.5) Niech Bóg mu błogosławi w jego poczynaniach!
składnia:
(1) błogosławić + B.nie błogosławić + D.
(1.5) błogosławić komuś
kolokacje:
(1.1) błogosławić małżonków / młodą parę / wiernych
(1.2) błogosławić los / dobroczyńcę
(1.3) błogosławić uczynek / zamiar / związek
(1.4) błogosławić na drogę • błogosławić przed walką / przed wyprawą
synonimy:
(1.2) dziękować, wychwalać
(1.3) akceptować
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. błogosławieństwo n, błogosławiony mos, błogosławiona ż, błogosławienie n, pobłogosławienie n
czas. pobłogosławić dk.
przym. błogosławiony
związki frazeologiczne:
etymologia:
kalka z łac. benedicere[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Zygmunt Saloni, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Włodzimierz Gruszczyński, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Warszawa 2012, ISBN 978-83-927277-2-9.
  2. Krystyna Długosz-Kurczabowa, Stanisław Dubisz, Gramatyka historyczna języka polskiego, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2001, s. 381.