imię

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

imię (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i, IPA[ˈĩmʲjɛ], AS[ĩmʹi ̯e], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.denazal.i → j 
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) indywidualna nazwa osoby i stworzeń wyższych (anioła, boga, diabła itd.), zwierzęcia, rośliny itp.; zob. też imię w Wikipedii
(1.2) imię (1.1) i nazwisko
(1.3) przest. rzeczownik (imię rzeczowne), przymiotnik (imię przymiotne), liczebnik (imię liczbowe), zaimek lub imiesłów[1]; zob. też Imię (gramatyka) w Wikipedii
(1.4) wartość przypisana człowiekowi; szacunek
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Jak masz na imię?
(1.1) Pierwsze i drugie imię Ani ma trzy pierwsze litery takie same.
(1.2) a imię jego czterdzieści i cztery[2].
(1.4) Po tym wszystkim nie odzyska już dobrego imienia.
składnia:
kolokacje:
(1.1) ktoś imieniem… • mieć na imięnosić imięnadawać/nadawać komuś imię • nazwać kogoś po imieniupierwsze/drugie/chrzestne imię • wielkie imięznany z imienia • imię świeckie
(1.3) imię pospoliteimię własne
(1.4) odzyskać dobre imię
synonimy:
(1.1) przezwisko, przydomek
(1.2) nazwisko
antonimy:
(1.1) nazwisko
hiperonimy:
(1.1) nazwa własna
(1.2) nazwa własna
(1.3) część mowy
hiponimy:
(1.2) imię męskie, imię żeńskie
(1.3) rzeczownik (rzeczownik nieżywotny, rzeczownik żywotny), przymiotnik, liczebnik
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
(1.1-2) przym. imienny; rzecz. imiennik
związki frazeologiczne:
nazywać rzeczy po imieniuprzynieść sobie imięw imięw imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego
etymologia:
(1.1) prasł. *jьmę
(1.3) kalka z łac. nomen[3]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Witold Doroszewski, Objaśnienia wyrazów i zwrotów, „Poradnik Językowy” nr 10/1951, s. 32.
  2. Adam Mickiewicz.
  3. Krystyna Długosz-Kurczabowa, Stanisław Dubisz, Gramatyka historyczna języka polskiego, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2001, s. 370.