Świętowit
Świętowit (język polski)
[edytuj]
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) mit. słow. słowiański bóg wojny i urodzaju czczony przez plemię Ranów, którego główna świątynia znajdowała się na wyspie Rugia, na przylądku Arkona; zob. też Świętowit w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik Świętowit Świętowitowie dopełniacz Świętowita Świętowitów celownik Świętowitowi Świętowitom biernik Świętowita Świętowitów narzędnik Świętowitem Świętowitami miejscownik Świętowicie Świętowitach wołacz Świętowicie Świętowitowie depr. M. i W. lm: (te) Świętowity
- przykłady:
- (1.1) Wedle wiary Rugian walczył Świętowit, bo tak się bałwan nazywał, na tym koniu przeciw wrogom swej czci, a dowodziło tego, że koń, acz na noc zamknięty w swej stajni, rano nieraz tak zziajany, a ubłocony wyglądał, jakby w powrocie z wyprawy bardzo znaczną przebiegał drogę[1].
- (1.1) Ten sam Daćbóg w Arkonie nazywał się Świętowitem, był przecież dawcą urodzajów, któremu na cześć obchodzono najwalniejsze Święto doroczne po żniwach, niby bohacz białoruski, czczony tej samej porze[2].
- (1.1) Poza nim plasują się bóstwa lokalne, z których część, jak Świętowit, może zostać utożsamiona z interesami państwowymi i awansować na głównego boga[3].
- składnia:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. święto n, święta ż, świętość ż, świątynia ż, świątek m, świętoszek m, świętoszkowatość ż, święcone n, święconka ż, święcenie n, świętowanie n, wyświęcanie n
- czas. święcić ndk., świętować ndk.
- przym. Świętowitowy, święty, świąteczny, świątynny, świętoszkowaty
- przysł. świątecznie, święcie, świętobliwie
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- sztuczne zapożyczenie i transkrypcja łac. Suantouitus, ze st.poł. *Svątevit, które składa się ze st.poł. kontynuantów prasł. *svętъ → święty + *-o- + *-vitъ (przyrostek o niejasnym znaczeniu)
- uwagi:
- nie mylić z Światowid
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) Svetovit, Sventovit, Svantovit, Svantevit
- białoruski: (1.1) Святавіт m
- bośniacki: (1.1) Svetovit m
- bułgarski: (1.1) Святовит m
- chorwacki: (1.1) Svetovit m
- czeski: (1.1) Svantovít m, Svantovit m
- dolnołużycki: (1.1) Swantowit m
- japoński: (1.1) スヴェントヴィト, スヴァントヴィト
- kaszubski: (1.1) Swiãtowit m
- łaciński: (1.1) Suantouitus m, Suantouith m, Suantuitho m, Suantevit m
- macedoński: (1.1) Световит m
- niemiecki: (1.1) Swantewit m, Swentowit m, Swantewit m
- nowogrecki: (1.1) Σβάντοβιτ m, Σβέντοβιτ m
- rosyjski: (1.1) Святовит m
- serbski: (1.1) Световит m
- słowacki: (1.1) Svantovít m
- słoweński: (1.1) Svetovit m
- staronordyjski: (1.1) Svanteviz m
- ukraiński: (1.1) Святовит m
- włoski: (1.1) Svetovit m
- źródła:
- ↑ Aleksander Gieysztor, Mitologia Słowian, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2006, ISBN 978-83-235-0234-0, s. 123.
- ↑ Aleksander Brückner, Mitologia słowiańska i polska, Stanisław Urbańczyk (red.), Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1985, ISBN 83-01-06245-2, s. 122.
- ↑ Andrzej Szyjewski, Religia Słowian, Wydawnictwo WAM, Kraków 2003, ISBN 83-7318-205-5, s. 240.