dzikus

dzikus (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈd͡ʑikus], AS: [ʒ́ikus], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) obraź. osobnik niecywilizowany

(1.2) pot. pejor. osoba zachowująca się prymitywnie i grubiańsko

(1.3) pot. pejor. osoba nieśmiała, mająca trudności w relacjach

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(2.1) pot. żart. nieoswojone zwierzę

odmiana:

(1.1-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dzikus	dzikusy
dopełniacz	dzikusa	dzikusów
celownik	dzikusowi	dzikusom
biernik	dzikusa	dzikusy
narzędnik	dzikusem	dzikusami
miejscownik	dzikusie	dzikusach
wołacz	dzikusie	dzikusy
ndepr. M. i W. lm: (ci) dzikusi

(2.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dzikus	dzikusy
dopełniacz	dzikusa	dzikusów
celownik	dzikusowi	dzikusom
biernik	dzikusa	dzikusy
narzędnik	dzikusem	dzikusami
miejscownik	dzikusie	dzikusach
wołacz	dzikusie	dzikusy

przykłady:

(1.1) Opaliło nas słońce, staliśmy się dzikusami, pijemy wielkimi haustami nieskażoną pierwotność lasu.

(1.3) Aga poszła zapytać dzikusa pod oknem, dlaczego nie tańczy.

składnia:

kolokacje:

(1.1) banda dzikusów

(1.2) banda / gromada dzikusów

synonimy:

(1.1) barbarzyńca, dziecko natury, dziki, jaskiniowiec, troglodyta

(1.2) dewastator, nieokrzesaniec, prymityw

(1.3) odludek, samotnik; pot. borsuk, dzik

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. dzik mzw, dziczyzna ż, dziki mos, dzicz ż, dzikość ż

zdrobn. dzikusek m

forma żeńska dzikuska ż

czas. dziczeć ndk., zdziczeć dk.

przym. dziki

przysł. dziko

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. dziki + -us

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) savage, barbarian, wild man, loner
• bułgarski: (1.1) дивак m
• esperanto: (1.1) sovaĝulo, barbaro, primitivulo; (1.2) sovaĝulo, barbaro
• kaszubski: (1.1) dzëkùs m

źródła: