samotnik

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

samotnik (język polski)[edytuj]

samotnik (1.1)
samotnik (2.1)
wymowa:
IPA[sãˈmɔtʲɲik], AS[sãmotʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) człowiek samotny, unikający towarzystwa innych
(1.2) żegl. żeglarz pływający samotnie[1]

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(2.1) ornit. Tringa ochropus[2], gatunek ptaka z rodziny bekasowatych; zob. też samotnik (ptak) w Wikipedii
(2.2) zool. zwierzę, które żyje poza stadem
odmiana:
(1.1-2)
(2.1-2)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
(2.2) wilk samotnik
synonimy:
(1.1) odludek, pot. dzik, borsuk, pustelnik, samson
(2.1) stalugwa, brodziec samotny
antonimy:
hiperonimy:
(1.2) żeglarz
(2.1) brodziec
hiponimy:
(1.1) dzikus, introwertyk, mizantrop, mruk, outsider / autsajder
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. samotność ż, samotnictwo n
forma żeńska samotniczka ż, samotnica ż
przym. samotny, samotniczy
przysł. samotnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana płatna rejestracja Hasło „samotnik” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „Tringa ochropus” w: Wikispecies – otwarty, wolny katalog gatunków, Wikimedia.