dzik

dzik (język polski)

dzik (1.1)

wymowa:

IPA: [ʥ̑ik], AS: [ʒ́ik], zjawiska fonetyczne: zmięk. wymowa

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(1.1) zool. gatunek ssaka z rzędu parzystokopytnych; zob. też dzik w Wikipedii

(1.2) pot. osoba nietowarzyska

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dzik	dziki
dopełniacz	dzika	dzików
celownik	dzikowi	dzikom
biernik	dzika	dziki
narzędnik	dzikiem	dzikami
miejscownik	dziku	dzikach
wołacz	dziku	dziki

przykłady:

(1.1) Nagle konający dzik podniósł się i zaatakował.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) gw. (Poznań) wieprz

(1.2) odludek, samotnik, borsuk, pustelnik

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) ssak

hiponimy:

(1.1) odyniec, locha, warchlak, pasiak, wycinek

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. dzikus m, dziki m, dzicz ż, dziczyzna ż, dziczenie n, zdziczenie n, dzikarz m, dzikuska ż

czas. dziczeć ndk., zdziczeć dk.

przym. dziki, dziczy

przysł. dziko

związki frazeologiczne:

suszyć jak dzika po szyszkach

etymologia:

uwagi:

(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Ssaki

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) boar, wild boar
• baskijski: (1.1) basurde
• białoruski: (1.1) дзік m, кабан m
• czeski: (1.1) divočák m
• dolnołużycki: (1.1) źiwjak m
• duński: (1.1) vildsvin w
• esperanto: (1.1) apro
• fiński: (1.1) villisika
• francuski: (1.1) sanglier m
• hiszpański: (1.1) jabalí m
• ido: (1.1) apro
• islandzki: (1.1) villisvín n
• jidysz: (1.1) קאַבאַן m (kaban), וואַלד־חזיר m (wald-chazer)
• kataloński: (1.1) senglar m
• koreański: (1.1) 멧돼지
• litewski: (1.1) šernas m
• luksemburski: (1.1) Wëllschwäin n
• łaciński: (1.1) aper m/ż
• niemiecki: (1.1) Wildschwein n
• norweski (bokmål): (1.1) villsvin
• nowogrecki: (1.1) αγριογούρουνο n
• portugalski: (1.1) javali
• rosyjski: (1.1) каба́н m
• słowacki: (1.1) diviak m
• szwedzki: (1.1) vildsvin n
• ukraiński: (1.1) кабан m
• wilamowski: (1.1) wyłdy śwajn
• włoski: (1.1) cinghiale m

źródła: