Przejdź do zawartości

dzik

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego
dzik (1.1)
wymowa:
IPA: [d͡ʑik], AS: [ʒ́ik], zjawiska fonetyczne: zmięk. ⓘ
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(1.1) zool. gatunek ssaka z rzędu parzystokopytnych; zob. też dzik w Wikipedii
(1.2) pot. osoba nietowarzyska
odmiana:
(1.1-2)
 
przypadekliczba pojedynczaliczba mnoga
mianownikdzikdziki
dopełniaczdzikadzików
celownikdzikowidzikom
biernikdzikadziki
narzędnikdzikiemdzikami
miejscownikdzikudzikach
wołaczdzikudziki
przykłady:
(1.1) Nagle konający dzik podniósł się i zaatakował.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) gw. czarnuch, łow. czarny zwierz, zwierzyna czarna[1]; gw. (Poznań) wieprz[2]
(1.2) borsuk, odludek, samotnik, pustelnik
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) ssak, parzystokopytny
hiponimy:
(1.1) odyniec, locha, warchlak, pasiak, wycinek, przelatek, usmoł
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dziczek mzw/mos/mrz, dzikus m, dziki m, dzicz ż, dziczyzna ż, dziczenie n, zdziczenie n, dzikarz m, dzikuska ż
czas. dziczeć ndk., zdziczeć dk.
przym. dziki, dziczy
przysł. dziko
związki frazeologiczne:
suszyć jak dzika po szyszkach
etymologia:
prasł. *dikъ → nieoswojony < praindoeur. *dʰiHkos
uwagi:
(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Ssaki
tłumaczenia:
źródła:
  1. ↑ Marek P. Krzemień, 1000 słów o łowiectwie, Warszawa 1986, s. 32, 188.
  2. ↑ Antoni Danysz, Odrębności słownikarskie kulturalnego języka polskiego w Wielkopolsce w stosunku do kulturalnego języka w Galicyi, „Język Polski” nr 8–10, s. 252.
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=dzik&oldid=8503226”