turkijski

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

turkijski (język polski)[edytuj]

tereny zamieszkiwane przez ludy turkijskie (1.1)
wymowa:
?/i
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) odnoszący się do grupy ludów zamieszkujących tereny od Syberii po Europę Wschodnią (m.in. Rosję, Kazachstan, Uzbekistan, Kirgizję, Turkmenię, Azerbejdżan, Turcję), dotyczący ich kultur, dziejów, języków itp.[1]; zob. też języki turkijskie w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Turkijski język karaimski, którym Karaimowie posługiwali się przez stulecia, zaczął tracić swoje znaczenie od chwili przyłączenia Krymu przez Rosję w 1783 r.[2]
składnia:
kolokacje:
(1.1) języki turkijskie • turkijska rodzina językowaludy turkijskie
synonimy:
(1.1) turecki
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) ałtajski
hiponimy:
(1.1) karłucki, kipczacki, oguzyjski; azerski, baszkirski, chakaski, czuwaski, dołgański, gagauski, jakucki, karaimski, karakałpacki, kazachski, kirgiski, krymskotatarski, nogajski, ojrocki, sałarski, szorski, tatarski, tofałarski, turecki, turkmeński, tuwiński, ujgurski, uzbecki
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. Turcja ż, Turek mos/mrz, Turczynka ż, tureckość ż, turcyzm mrz
przym. turecki
przysł. turecko
związki frazeologiczne:
etymologia:
od pol. Turek; termin ukuty przez Henryka Jankowskiego na przełomie lat 80. i 90. XX wieku[3]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Porada „Turkijski” w: Poradnia językowa PWN.
  2. Przegląd Orientalistyczny, 2002, s. 104.
  3. Tomasz Majtczak, Bożena Sieradzka-Baziur, Dorota Mika: O zapożyczeniach turkijskich w języku polskim w: „Roczniki Humanistyczne”, t. 61/6, 2013, s. 96.