trykać

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

trykać (język polski)[edytuj]

wymowa:
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. tryknąć)

(1.1) zool. o rogatym zwierzęciu: uderzać rogami
(1.2) pot. uderzać, przede wszystkim czymś ostrym
(1.3) posp. o mężczyźnie: odbywać stosunek seksualny

czasownik zwrotny niedokonany trykać się (dk. tryknąć się)

(2.1) zool. o rogatych zwierzętach: uderzać o siebie rogami
(2.2) posp. odbywać stosunek płciowy
odmiana:
(1.1-3) koniugacja I
(2.1) koniugacja I
przykłady:
(1.1) Dziki i bawoły szturchały się jeszcze i trykały przez dłuższą chwilę, ale już się w sprawę wmieszali przodownicy trzód, oznajmiając kolejno:  Czekamy! Czekamy![1]
(1.2) Żeby się oduczyć od pijaństwa, poszedł do szpitala dla chorych umysłowo i tam, gdy mu ktoś coś powiedział, zaczął łbem trykać o ścianę, czy o jakiś twardy kant /  Warjat! rzucił oberżysta[2].
(2.1) Iwan Gabara opowiedział Jerzemu, że odkrył na Łysej Kiczerze starą, już dobrze zarośniętą olszyną porębę, gdzie o świcie sześć byków trykało się rogami, że po wierchach łomot szedł, a jeden z nich był stary osiemnastak[3].
(2.2) Z tego poszło, że pobudzeni ciepłem łoża, zachęceni mrokiem i samotnością, zapomniawszy o przyjaźni i miłości do zmarłego Antiocha, jęli się nawzajem trykać, nim jeszcze przybyli do Baffy, skąd Cypryjczyk był rodem[4].
składnia:
kolokacje:
(2.1) trykać się rogami
synonimy:
(1.1) bóść
(2.1) bóść się
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. tryk mzw, trykanie n, tryknięcie n
czas. tryknąć dk.
przym. trykliwy
związki frazeologiczne:
etymologia:
prasł. *tьrkati; por. czes. trkat, ros. торкать (tórkatʹ)
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: