skruszyć

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

skruszyć (język polski)[edytuj]

wymowa:
znaczenia:

czasownik przechodni dokonany (ndk. skruszać)

(1.1) zniszczyć, łamiąc na drobne kawałki
(1.2) pokonać jakieś zagrożenie lub ograniczenie
(1.3) książk. sprawić, że ktoś czuje żal za popełnione przez siebie złe uczynki

czasownik zwrotny dokonany skruszyć się (ndk. skruszać się)

(2.1) zostać zniszczonym przez połamanie na drobne kawałki
(2.2) książk. poczuć żal za popełnione przez siebie złe uczynki
odmiana:
(1.1-3) koniugacja VIb
(2.1-2) koniugacja VIb
przykłady:
(1.1) Ruchy wody, wywołane sztormem, bez problemu skruszą trzycentymetrową powłokę lodu[1].
(1.2) Wspaniała Rewolucja 1688 skruszyła szczątki feudalnego jeszcze absolutyzmu, ustanawiając monarchię konstytucyjną[2].
(1.3) […] powiem wam tak piękne kazanie o miłości między chrześcijańskimi narodami, was do cna skruszę[3].
(2.1) W Minnesocie ludzie jeżdżą po jeziorach samochodami, pierwszym sygnałem wiosny jest to, że pod jakimś autem skruszy się lód[4].
(2.2) Skruszył się srogi rycerz do głębi serca, poznał swą hańbę, zrozumiał okropność występku i zapragnął gorąco odkupić ciężką winę[5].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. okruch mrz, skruszenie n, kruchość ż
czas. kruszyć, skruszać ndk., skruszeć dk.
przym. skruszały, skruszony, kruchy
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. z- + kruszyć
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. (boro), Zalew już pod lodem, „Dziennik Bałtycki”, 1999-11-24, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. Tomasz Wołek, Zapomniana rewolucja, „Polityka nr 2507”, 2005-06-11, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  3. Henryk Sienkiewicz, Krzyżacy. Powieść, „Dzieła”, 1900, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  4. Elliot Aronson, Piotr Pacewicz, Sławomir Zagórski, Ile płacić za zjedzenie pasikonika, „Gazeta Wyborcza”, 1997-12-23, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  5. Cecylia Niewiadomska, Łokietek — Kazimierz Wielki, wyd. Gebethner i Wolff, Warszawa 1918.