rycerz

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

rycerz (język polski)[edytuj]

rycerz (1.1)
rycerze (1.2)
wymowa:
IPA[ˈrɨʦ̑ɛʃ], AS[ryceš], zjawiska fonetyczne: wygł. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) hist. członek uprzywilejowanego stanu żołnierskiego; zwykle stawał do walki jako jeździec; zob. też rycerstwo w Wikipedii
(1.2) przen. tytuł nadawany członkom niektórych stowarzyszeń lub zakonów
(1.3) przen. o mężczyźnie pełnym galanterii w stosunku do kobiet[1]
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Uważa się, że najsłynniejszym polskim rycerzem był Zawisza Czarny.
składnia:
(1.1) rycerz + D.
(1.2) rycerz + D.
kolokacje:
(1.1) pasować na rycerza • konny rycerz • rycerz w lśniącej zbroi • rycerz Okrągłego Stołu / króla Artura / króla Jagiełły
(1.2) rycerz maltański / Jedi / Niepokalanej / Kolumba
synonimy:
(1.1) st.pol. raciądz
(1.2) kawaler
(1.3) dżentelmen, gentleman
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) wojownik
hiponimy:
(1.1) paladyn, samuraj, spahis, farys, mameluk
holonimy:
(1.1) hufiec
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. rycerskość ż, rycerstwo n, Rycerka ż, Rycerzowa ż
zdrobn. rycerzyk m
przym. rycerski
przysł. rycersko
związki frazeologiczne:
błędny rycerzbyć czyimś rycerzemrycerz zielonego stolikaśpiący rycerzprzysłowia: co Polak, to rycerzjaki rycerz, taka szablalepszy rycerz niż panoszama coś z rycerza – zakuty łeb
etymologia:
(1.1) niem. Ritter[2]
(1.2-3) od (1.1)
uwagi:
(1.1) Zwykle terminu używa się do opisu średniowiecznego rycerstwa, rzadziej starożytnych rzymskich ekwitów.
zob. też rycerz w Wikicytatach
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „rycerz” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Zenon Klemensiewicz, Historia języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2002, ISBN 83-01-12760-0, s. 137