błogosławieństwo

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

błogosławieństwo (język polski)[edytuj]

błogosławieństwo (1.1)
wymowa:
IPA[ˌbwɔɡɔswaˈvʲjɛ̇̃j̃stfɔ], AS[bu̯ogosu̯avʹi ̯ė̃ĩ ̯stfo], zjawiska fonetyczne: zmięk.utr. dźw.podw. art.nazal.rozs. artyk.akc. pob.i → j  ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) rel. obrzęd, gest powierzenia kogoś, czegoś boskiej opiece
(1.2) podn. życzenie pomyślności, przychylności losu
(1.3) sprzyjanie, przychylność, pomyślność[1]
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) biała postać Ojca Świętego z wyrazem cierpienia na twarzy (typowy grymas choroby Alzheimera), jakby z trudem wyciągającego rękę do błogosławieństwa.[2]
(1.2) Do pełni szczęścia i spokojnego wyjazdu za granicę brakowało jej już tylko ojcowskiego błogosławieństwa.
(1.3) Skutkiem tych wydarzeń popadł on w szaleństwo, które stało się błogosławieństwem dla nauki i przekleństwem dla niego samego.[3]
składnia:
kolokacje:
(1.1-2) udzielić błogosławieństwa
synonimy:
(1.1) błogosławienie
antonimy:
(1.3) przekleństwo
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. błogosławić ndk.
rzecz. pobłogosławienie n, błogosławiona ż, błogosławiony mos, błogosławienie n
przym. błogosławiony
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Hasło „błogosławieństwo” w: SJP.pl.
  2. Stefan Pastuszewski, Przestrzeń ponad czasem
  3. Michał Foerster, Wariacje literackie: Przypadek Człowieka od Wampirów