uroczysty

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

uroczysty (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˌurɔˈʧ̑ɨstɨ], AS[uročysty], zjawiska fonetyczne: akc. pob. ?/i
znaczenia:

przymiotnik jakościowy

(1.1) obchodzony w sposób podniosły, odznaczający się okazałością
(1.2) będący wyrazem dostojeństwa, powagi
(1.3) st.pol. coroczny[1]
odmiana:
(1.1-3) rzad.
przykłady:
(1.1) Świadectwa wręczono nam w niezmiernie uroczystej atmosferze.
składnia:
kolokacje:
(1.1) uroczysty bal / bankiet / jubileusz / koncert / korowód / pogrzeb / przemarsz / ślub • uroczysta akademia / ceremonia / gala / inauguracja / oprawa / parada / premiera / przysięga / zmiana warty • uroczysta eucharystia / liturgia / msza święta / procesja • uroczyste nabożeństwo / posiedzenie / powitanie / pożegnanie / przyjęcie / zebranie / zgromadzenie
(1.2) uroczysty nastrój / moment / głos • uroczysta chwila / mina
synonimy:
(1.1) świąteczny, odświętny, niecodzienny, wystawny, okazały, ceremonialny
(1.2) dostojny, poważny, podniosły, patetyczny
antonimy:
(1.1) codzienny, zwyczajny, zwykły
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. uroczystości nmos, uroczystość ż
przysł. uroczyście
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
Przymiotnik jest stopniowany przeważnie opisowo, rzadziej w sposób prosty.
tłumaczenia:
źródła:
  1. Zenon Klemensiewicz, Historia języka polskiego, PWN, Warszawa 2002, s. 117.