oburęczność

oburęczność (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌɔbuˈrɛ̃n͇ʧ̑nɔɕʨ̑], AS: [oburẽṇčność], zjawiska fonetyczne: udziąs.• nazal.• asynch. ę • akc. pob.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) umiejętność posługiwania się z równą sprawnością obiema rękami

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	oburęczność
dopełniacz	oburęczności
celownik	oburęczności
biernik	oburęczność
narzędnik	oburęcznością
miejscownik	oburęczności
wołacz	oburęczności

przykłady:

(1.1) Trenuję już od pół roku, by osiągnąć oburęczność, ale nadal pisanie drugą, lewą ręką sprawia mi sporo problemów.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. oburęczny

przysł. oburącz

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

(1.1) por. leworęczność, praworęczność

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) ambidextrousness, ambidexterity

źródła: