oburęczny

oburęczny (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌɔbuˈrɛ̃n͇ʧ̑nɨ], AS: [oburẽṇčny], zjawiska fonetyczne: udziąs.• nazal.• asynch. ę • akc. pob.

​

znaczenia:

przymiotnik

(1.1) posługujący się z równą sprawnością obiema rękami

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza				liczba mnoga
	mos/mzw	mrz	ż	n	mos	nmos
mianownik	oburęczny		oburęczna	oburęczne	oburęczni	oburęczne
dopełniacz	oburęcznego		oburęcznej	oburęcznego	oburęcznych
celownik	oburęcznemu		oburęcznej	oburęcznemu	oburęcznym
biernik	oburęcznego	oburęczny	oburęczną	oburęczne	oburęcznych	oburęczne
narzędnik	oburęcznym		oburęczną	oburęcznym	oburęcznymi
miejscownik	oburęcznym		oburęcznej	oburęcznym	oburęcznych
wołacz	oburęczny		oburęczna	oburęczne	oburęczni	oburęczne
nie stopniuje się

przykłady:

(1.1) Oburęczni jako nastolatki dwukrotnie częściej niż praworęczni wykazują objawy ADHD, czyli zespołu nadpobudliwości psychoruchowej. Naukowcy zjawisko to tłumaczą w ten sposób, że u osób oburęcznych dominacja półkul mózgowych jest zaburzona.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. oburęczność

przysł. oburącz

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

(1.1) por. dwunożny, dwunogi

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) ambidextrous
• duński: (1.1) ambidekster
• hiszpański: (1.1) ambidiestro, ambidextro, maniego
• niemiecki: (1.1) beidhändig
• nowogrecki: (1.1) αμφιδέξιος

źródła: