ponętność

ponętność (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) cecha tego, kto jest ponętny; pociągający wygląd; powabność, zmysłowość

(1.2) rzad. atrakcyjność czegoś

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	ponętność
dopełniacz	ponętności
celownik	ponętności
biernik	ponętność
narzędnik	ponętnością
miejscownik	ponętności
wołacz	ponętności

przykłady:

(1.1) Jesteś dla siebie za surowa. Zasłaniasz się szerokimi płaszczami, by ukryć swoją ponętność.

(1.1) Wydawało jej się kiedyś, że oboje z chłopem będą zawsze młodzi, silni i urodni, a tymczasem ciężkie pożycie małżeńskie wyssało krzepkość cielesną, odbarwiło krwiste policzki w bledziznę codziennych wyczerpań, pożarło ponętność urody.

(1.2) „Wartością rzeczy jest waga lub ponętność w porównaniu z czymś innym”

(1.2) Kiedy opisuje, co widział, czego doświadczył, ma za sobą nieraz ponętność prawdy i możeby autobiografię lub pamiętniki czasu swego dobrze napisał, ale jowialności jego są ckliwe, a wymysły nieprzydatne do zbudowania jednolitej całości.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) powab

antonimy:

(1.1) wstrętność

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. nęcenie n

czas. nęcić ndk., ponęcić dk.

przym. ponętny, nęcący

przysł. ponętnie, nęcąco

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

źródła: