ponętność

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

ponętność (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) cecha tego, kto jest ponętny; pociągający wygląd; powabność, zmysłowość
(1.2) rzad. atrakcyjność czegoś
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Jesteś dla siebie za surowa. Zasłaniasz się szerokimi płaszczami, by ukryć swoją ponętność.[1]
(1.1) Wydawało jej się kiedyś, że oboje z chłopem będą zawsze młodzi, silni i urodni, a tymczasem ciężkie pożycie małżeńskie wyssało krzepkość cielesną, odbarwiło krwiste policzki w bledziznę codziennych wyczerpań, pożarło ponętność urody.[2]
(1.2) Wartością rzeczy jest waga lub ponętność w porównaniu z czymś innym[3]
(1.2) Kiedy opisuje, co widział, czego doświadczył, ma za sobą nieraz ponętność prawdy i możeby autobiografię lub pamiętniki czasu swego dobrze napisał, ale jowialności jego ckliwe, a wymysły nieprzydatne do zbudowania jednolitej całości.[4]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) powab
antonimy:
(1.1) wstrętność
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. nęcenie n
czas. nęcić ndk., ponęcić dk.
przym. ponętny, nęcący
przysł. ponętnie, nęcąco
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. A: akcent, nr 87-90, Wydawnictwo Lubelskie, 2002
  2. Ludwik Stańczykowski, Płonąca wieś: powieść, str. 29
  3. Zygmunt Bauman, Zarys marksistowskiej teorii spoleczeństwa, str. 41
  4. Walerian Charkiewicz, Placyd Jankowski (John of Dycalp) : życie i twórczość, Koło Polonistów Słuchaczy Uniwersytetu Stefana Batorego, 1928