skowyczeć

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

skowyczeć (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[skɔˈvɨʧ̑ɛʨ̑], AS[skovyčeć]
?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. brak)

(1.1) o psie lub innym ssaku psowatym: wydawać urywane, żałosne dźwięki[1]
(1.2) o ludziach: jęczeć, skarżyć się żałośnie[1]
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Wilki jęły się cisnąć, przy strawie a szarpać, a skowyczeć, a ujadać, w końcu jeden drugiemu do gardzieli się rzucił i że kiereszował[2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1-2) skowytać, skomleć, kwilić
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. skowyt mrz, skowyk mrz, skowyczenie n, skowytanie n
czas. skowytać ndk., skowyknąć dk., skowytnąć dk.
przym. skowytliwy
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „skowyczeć” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. noxon, Forum Stanisława Michalkiewicza, 09/02/2008, Narodowy Korpus Języka Polskiego.