początek

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

początek (język polski)[edytuj]

początek (1.1)
początek (1.1) tunelu
wymowa:
IPA[pɔˈʧ̑ɔ̃ntɛk], AS[počõntek], zjawiska fonetyczne: nazal.asynch. ą , ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) to, od czego się coś zaczyna
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Zaczął robić wszystko od początku.
(1.1) Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię[1].
składnia:
kolokacje:
(1.1) dać początekbrać początek z / brać początek wna początku / z początkuod początku światazrobić dobry początek
synonimy:
(1.1) zaczątek, zalążek, źródło, inauguracja, start
antonimy:
(1.1) koniec, schyłek
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
przym. początkowy, początkujący
przysł. początkowo
czas. począć dk., poczynać ndk., zapoczątkować dk., zapoczątkowywać ndk.
rzecz. początkujący mos, poczęcie n, poczynanie n
związki frazeologiczne:
dobre złego początkimiłe złego początki, lecz koniec żałosny
etymologia:
prasł. *počętъkъ[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Księga Rodzaju 1,1, Biblia Tysiąclecia Online, Poznań 2003 (tłum. Czesław Jakubiec).
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „początek” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.