dobiec

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

dobiec (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni dokonany (ndk. dobiegać)

(1.1) biegnąc, osiągnąć jakiś cel
(1.2) o czasie: nadejść, nastać
(1.3) o głosie, dźwięku: dotrzeć z pewnej odległości
(1.4) o drodze, ścieżce: zaprowadzić dokądś
(1.5) osiągnąć jakiś moment, kres w czasie
(1.6) o człowieku: osiągnąć jakiś wiek
odmiana:
(1.1-6)[1] koniugacja Vc
przykłady:
(1.1) Dobiegła do rozsuwanych bezszelestnie drzwi wieżowca.
(1.3) W nocnej ciszy dobiegły mnie stłumione odgłosy awantury.
(1.5) Końca dobiegła piąta kadencja samorządu.
(1.6) Gdy dobiegł czterdziestki, był już ministrem, potem dyrektorem koncernu, wreszcie mianowano go lordem.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1-6) dobiegnąć
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dobieg mrz, dobiegaczka ż
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „dobiec” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.