wystarczyć

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

wystarczyć (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[vɨˈstarʧ̑ɨʨ̑], AS[vystarčyć]
?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni dokonany (ndk. wystarczać)

(1.1) być w odpowiedniej ilości lub liczbie do wykonania jakiejś czynności, nie zabraknąć
(1.2) stać się dostatecznym powodem czegoś (zob. warunek wystarczający)
(1.3) zastąpić kogoś lub coś, spełnić czyjąś rolę
odmiana:
(1.1-3) koniugacja VIb
przykłady:
(1.1) Miejsc w autokarze wystarczyło dla wszystkichkażdy mógł usiąść.
(1.2) Wystarczy, że się uśmiechniesz, a wszyscy milej na ciebie patrzą.
(1.2) Wystarczyło półtora roku temu ze mną porozmawiać zamiast się głupkowato bawić w ciuciubabkę.
(1.3) Kiedy Ania chodziła z Rafałem, wystarczył jej za wszystkie koleżanki.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) starczyć; gw. (Śląsk Cieszyński) styknyć
antonimy:
(1.1) braknąć, zabraknąć
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. wystarczanie n, wystarczalność ż
czas. wystarczać ndk.
przym. wystarczalny, wystarczający
przysł. wystarczająco, niewystarczająco
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: