wystarczać

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

wystarczać (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[vɨˈstarʧ̑aʨ̑], AS[vystarčać]
?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. wystarczyć)

(1.1) aspekt niedokonany od: wystarczyć (nie brakować)
(1.2) aspekt niedokonany od: wystarczyć (być dostatecznym powodem); zob. warunek wystarczający
(1.3) aspekt niedokonany od: wystarczyć (zastępować kogoś)
odmiana:
(1.1) koniugacja I
przykłady:
(1.1) W porannym autobusie nigdy nie wystarczało dla wszystkich miejsc.
(1.1) Miałam wystarczające powody, by się obrazić.
(1.2) Czasem wystarcza, że się uśmiechasz, a wszyscy milej na ciebie patrzą.
(1.3) Odkąd Ania chodzi z Rafałem, on wystarcza jej za wszystkie koleżanki.
składnia:
kolokacje:
(1.1) warunek wystarczający
synonimy:
(1.1) starczać
antonimy:
(1.1) brakować
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. wystarczalność ż, wystarczanie n
czas. wystarczyć dk.
przym. wystarczający, wystarczalny
przysł. wystarczająco, niewystarczająco
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
(1.1) zwykle w 3 os. lp, rodzaj nijaki (z podmiotem domyślnym)
tłumaczenia:
(1.1-3) dla języków nierozróżniających aspektów zobacz listę tłumaczeń w haśle: wystarczyć
źródła: