Przejdź do zawartości

uczony

Przejrzana
Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego
wymowa:
IPA[uˈʧ̑ɔ̃nɨ], AS[učõny], zjawiska fonetyczne: nazal.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba zajmująca się naukowo jakąś dziedziną wiedzy i będąca w niej autorytetem[1]

przymiotnik

(2.1) poparty lub nacechowany wiedzą[2]
(2.2) gruntownie wykształcony w swojej dziedzinie[2]

czasownik, forma fleksyjna

(3.1) imiesłów przymiotnikowy przeszły bierny, rodzaj męski od: uczyć
odmiana:
(1.1)
(2.1-2)
przykłady:
(1.1) Nasz nauczyciel to wszechstronny uczony o wielu specjalnościach.
(2.1) On potrafi przytoczyć wiele uczonych definicji na poparcie swoich poglądów.
(3.1) Ten uczeń był uczony przeze mnie w poprzednich dwóch latach.
składnia:
kolokacje:
(1.1) polski / francuski / rosyjski / … uczony • wielki / wybitny / znakomity / genialny uczony
(2.1) uczona księga / mowa / rozprawa / teoria • uczony dowód
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. uczenie n, uczeń mos, uczennica ż, nauka ż, uczoność ż, nauczanie n
forma żeńska uczona ż
czas. uczyć ndk., nauczyć dk., nauczać ndk., wyuczyć dk.
przym. wyuczony, nieuczony, wyuczalny
przysł. uczenie
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) < (2.2)[4]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „uczony II” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. 2,0 2,1 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „uczony I” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „uczony” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
  4. Renata Grzegorczykowa, Zarys słowotwórstwa polskiego. Słowotwórstwo opisowe, wyd. III poprawione, Warszawa 1979, s. 19.