kutimo

kutimo (esperanto)

morfologia:

kutim•o

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik

(1.1) zwyczaj (tradycyjna praktyka pewnych zachowań)

(1.2) zwyczaj, przyzwyczajenie, nawyk (jakiejś osoby)

odmiana:

(1.1-2)

 

	ununombro	multenombro
nominativo	kutimo	kutimoj
akuzativo	kutimon	kutimojn

przykłady:

(1.1) En Polujo estis la kutimo, ke nobelaj junuloj, precipe malpli riĉaj, iris al la kortegoj de grandaj sinjoroj, tie lernis la societajn manierojn kaj prepariĝis por publikaj oficoj kaj por la armea servo. → W Polsce był zwyczaj, że szlacheccy młodzieńcy, szczególnie mniej bogaci, szli do dworów wielkich panów, gdzie uczyli się manier towarzyskich i przygotowywali się do publicznych urzędów i do służby wojskowej.

(1.2) Li havis tamen la malbelan kutimon paroli neglekte pri ŝiaj ok vivojaroj kaj kontraŭstarigi al ili sian „seriozan” aĝon kaj sperton. → Miał jednak brzydki zwyczaj mówić z lekceważeniem o jej ośmiu latach i przeciwstawiać im swój poważny wiek i doświadczenie.

(1.2) La kutimo faris lin indiferenta por tio ĉi. → Przyzwyczajnie uczyniło go obojętnym na to.

składnia:

kolokacje:

(1.1) praa kutimo → pradawny zwyczaj • religia kutimo → zwyczaj religijny • pagana kutimo → zwyczaj pogański

(1.2) havi ian kutimon → mieć jakiś zwyczaj

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. kutima

przysł. kutime

czas. kutimi

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: